Ey muhibbi, bu derdime çare yok mu, gözyaşım neyleyim?

Ey can yoldaşım, bu ince sızı neyleyim? Gönlümde bir kor ki sönmez, ateşiyle baş başayım. Ayrılık rüzgârı savurdu sevda çiçeklerimi, şimdi bir garip bülbülüm ki feryadımı dinleyen yok. Hüznün karanlık gecesinde kayboldum, bir mum ışığı arar gibi tesellî.

Her damlası bir hikâye anlatır sanki:

• Bir damla, vuslat hayalinin puslu aynası
• Bir damla, elden giden demlerin hasreti
• Bir damla, yalnızlığın sessiz çığlığı

Bu seller ki göz pınarımdan taşar, sanki gönül denizimin dalgaları. Ağlamakla tükenmez ki bu dert, her damla yeni bir sızı doğurur içimde.

Ne yapsam boş, ne etsem nafile:

• Gül bahçelerinde gezsem hüznüm yoldaşım
• Şarkılar mırıldansam sözleri acıtır
• Dost meclislerinde bile yalnızım ben

Zamanın şifası yetmiyor bu yaraya, her geçen gün biraz daha derinleşiyor sancım.

Belki de çare, bu gözyaşlarını bir nehir bilip:

• Akıp gitsin diye önüne bakmadan
• Her damlayı bir sabır incisi saysın gönül
• Yarın belki bu sızı, bir tebessüm olur dudaklarda

Zira gam da geçer, sevinç de; bu dünya bir misafirhane. Belki yarın, bugünkü gözyaşlarımız bir çiğ tanesi olur sabah gülünde.

Ey muhibbim, belki çare aramak değil de, bu hâli bir yol bilmektir. Gözyaşlarınla yıka gönlünün aynasını, belki o zaman görünür hakikatin cemâli. Zira aşkın derdi, dermânıdır kendi; sabret ki gönül bahçende yeni tomurcuklar açsın.